ساخت فیلم درباره فتنه ایران پس از هالیوود این‌بار در اروپا/ از مدیران فرهنگی داخلی هنوز خبری نیست!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بیرجندرسا به نقل از رجا نیوز، پیش از این اخبار فراوانی از پروژه‌های ضدایرانی هالیوود از جمله فیلم سینمایی «گلاب» در رابطه با فتنه سال 88 ایران منتشر شده است. فیلمی که براساس فیلمنامه‌ای از «جان استوارت» مجری یهودی برنامه تلویزیونی آمریکائی «دیلی شو» طراحی شده است و ماجراهای آن با اقتباس از کتاب «سپس آنها به دنبال من آمدند: یک داستان خانوادگی از عشق، اسارت و بقا» نوشته «مازیار بهاری» نوشته شده است.

اما در روزهای اخیر فیلم ضدایرانی دیگری با سوژه‌ای ایرانی و عواملی غربی در رابطه با فتنه88 در کشور آلمان اکران شده است که خود نشاندهنده‌ی اهتمام غرب برای تولید محصولات فرهنگی در رابطه با فتنه ایران و وارونه جلوه دادن آن است. اهتمامی که مختص آمریکا و هالیوود هم نیست و دامنه آن تا کشورهای اروپایی کشیده شده است و نه‌تنها هیچ واکنش درخوری از سوی مسئولین فرهنگی ایرانی دریافت نمی‌کند بلکه حتی با ساخت آثار همسو و مشابه آن تائید هم می‌شود.

«رقاص بیابان»(Desert Dancer) ساخته‌ی ریچارد ریموند، فیلم‌ساز تازه‌کار بریتانیایی و با بازی  فریدا پینتو-بازیگر فیلم میلیونر زاغه نشین- و نازنین بنیادی- بازیگر سریال ضدایرانی همولند- فیلمی درباره یک رقاص ایرانی است که پیش از این در جشنواره فیلم کن و سپس در برخی سینماهای بریتانیا و فرانسه به نمایش درامده بود و حالا در سینماهای آلمان اکران شده است.

سایت رادیوزمانه هم داستان فیلم را چنین نقل می‌کند: «انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری برگزار شده و فضای سیاسی و اجتماعی کشور ملتهب و متشنج است. نام محمود احمدی‌نژاد از صندوق‌های رأی بیرون می‌آید. صدها هزار تن از جوانان و طرفداران میرحسین موسوی به خیابان‌ها می‌ریزند.

در چنین فضای پرالتهاب و پرتنشی، افشین (با بازی ریس ریچی) که در دانشگاه تهران تحصیل می‌کند، به مهمانی‌های شبانه‌ می‌رود، با فیلترشکن وارد اینترنت می‌شود و رقص‌های پینا باوش و مایکل جکسون را در سایت یوتیوب می‌بیند. او که آرزویی ندارد جز آنکه رقصنده باشد، با تقلید رقص این هنرمندان، رقص را به خود می‌آموزاند.

افشین به‌زودی با جوانانی آشنا می‌شود که آن‌ها هم مانند او عاشق رقص‌اند. الاهه (با بازی فریدا پینتو) یکی از این جوانان عاشق رقص است. مادر او پیش از انقلاب بالرین بوده، اما پس از انقلاب به مواد مخدر اعتیاد پیدا می‌کند و می‌میرد. افشین و الاهه با هم دوست می‌شوند. الاهه هم مثل مادرش به هروئین اعتیاد دارد. افشین به او کمک می‌کند که هروئین را ترک کند، اما الاهه که نومید است و در چشم‌انداز خود، آینده روشنی نمی‌بیند این پرسش را در میان می‌آورد که وقتی امکان رفتن روی صحنه نیست، رقصیدن چه فایده دارد؟ چنین است که آن‌ها تصمیم می‌گیرند سر به بیابان بگذارند و در برابر عده‌ای از تماشاگرانی که به دقت انتخاب شده‌اند، رقص‌شان را اجرا کنند. در قالب چنین داستانی، ریچارد ریموند نهضت سبز را با خواست جوانان برای دست یافتن به آزادی‌های فردی و حق شادی می‌آمیزد.»

با این وجود نکته‌ی مهم در این بین این است که اخبار تولید و نمایش آثار ضدایرانی- به ویژه تولیدات مرتبط با فتنه- از هالیوود گرفته تا کشورهای اروپایی در حالی در چند ماه اخیر منتشر می‌شود که با وجود اعتراضات بسیار کارشناسان، رسانه‌ها، نمایندگان و مردم درباره‌ی عدم واکنش نهادهای فرهنگی از جمله حوزه هنری، موسسه آوینی، صداوسیما، بنیاد روایت، وزارت ارشاد و.... همچنان هیچ خبری از آغاز ساخت یک فیلم ایرانی با محوریت فتنه از زاویه نگاه جمهوری اسلامی منتشر نشده است و ظاهرا داستان خواب عمیق مسئولان فرهنگی مملکت همچنان ادامه دارد.