دیپلماسی با ایران کلید پایان دادن به جنگ سوریه

حمله نظامی به ظاهر قریب الوقوع علیه سوریه ، در پاسخ به آنچه که جان کری، وزیر امور خارجه ایالات متحده، به عنوان شواهدی " غیر قابل انکار " از کاربرد سلاح های شیمیایی توصیف می کند، به یقین جنگ با سوریه را در پی نخواهد داشت. به گزارش بیرجند رسسا به نقل از بولتن نیوز به نقل از مجله تایم،  صدها نفر کشته در حملۀ احتمالی شیمیایی در حومۀ دمشق، آخرین قربانیان جنگی بودند که از آن - به گفتۀ سازمان ملل متحد- بیش از 100 هزار کشته ، نزدیک به 2 میلیون پناهنده ، 4 میلیون آواره و 6.8 میلیون نفر نیازمند فوری به کمک های بشردوستانه برحای مانده است. سازمان ملل متحد می گوید بیش از 1 میلیون کودک آواره سوریه را ترک کرده اند. شرایط سوریه هر روز بدتر می شود . با این حال ، و با وجود برخی روش های زیرکانۀ کشورداری و دیپلماسی های سخت و غیر قابل انعطاف ، هنوز هم در میانۀ بحران حاضر، فرصتی برای پایان دادن به این جنگ وجود دارد . دیپلماسی با سوریه نیاز به مشارکت کامل روسیه و به خصوص ایران دارد، تنها دو کشوری که نفوذ زیادی در دمشق دارند . در غیر این صورت ، جنگ به احتمال زیاد بدون هیچ چشم اندازی برای پایان ان همچنان ادامه خواهد داشت. اگرچه دولت سوریه موافقت کرده که در آنچه که به عنوان کنفرانس ژنو II با محور انتقال سیاسی شناخته شده، مشارکت کند، برنامه ریزی های آن متوقف شد زیرا مخالفان سوریه و مورد حمایت آمریکا، که در سال جاری چندین شکست نظامی را از سر گذرانده اند، خود را در موضع ضعف می بینند و حضور در این کنفرانس را رد کرده اند. حملات هوایی احتمالی ممکن است به طور مستقیم یا غیر مستقیم تلاشی برای کمک به شورشیان برای ایجاد تعادل نیروها در سوریه پیش از آغاز مذاکره و در عین حال نوعی تاکید بر خط قرمز باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در استفاده از سلاح های شیمیایی باشد. حمله نظامی برای کنفرانس ژنو II می تواند یا یک شکست و یا یک کاتالیزور تلقی شود. مسکو مخالفت شدید خود را نسبت به قطعنامه احتمالی شورای امنیت سازمان ملل توسط انگلستان  نشان داده اند که ممکن است استفاده از زور را صادر کند. رهبران ایران امروز در مورد عواقب حمله نظامی به سوریه هشدار داده اند . با این حال، موضع تهران در مورد کاربرد سلاح های شیمیایی در سوریه ممکن است ، روزنه ای برای تعامل ایجاد کند . ایران در جنگ با عراق ، بمباران شیمیایی را توسط نیروهای عراقی تجربه کرده است . گر چه ایران ، نیروهای شورشی را مسئول استفاده از سلاح های شیمیایی در سوریه می داند ، اما حسن روحانی ، رئیس جمهور این کشور، روز 27 اوت گفت که " ایران به جامعه بین المللی اعلام می کند که تمام قدرت خود را برای جلوگیری از کاریرد سلاح های شیمیایی در هر نقطه از جهان ، به ویژه در سوریه بکار خواهد گرفت.  " در 30 آوریل ، علی اکبر صالحی وزیر سابق امور خارجۀ ایران نیز با استفاده از لحن و کلام اوباما گفته که کاربرد سلاح های شیمیایی" خط قرمز " ایران خواهد بود. محمد خزاعی ، نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد ، درمصاحبه ژوئن خود با آل مانیتور ،از ابتکار برگزاری کنفرانس ژنو II استقبال کرد. روسیه تا کنون بر مشارکت ایران در این کنفرانس اصرار کرده ، اما ایالات متحده – دستکم تا به امروز - با اینکار موافقت نکرده است. روز دوشنبه ، جفری فلتمن، معاون دبیر کل سازمان ملل متحد در امور سیاسی ، سفیر سابق ایالات متحده در لبنان و معاون وزیر خارجه در امور خاور نزدیک ، با جواد ظریف وزیر خارجۀ ایران ملاقات کرد و در مورد اتهام استفاده از سلاح های شیمیایی توسط دولت سوریه و نقش ایران در یافتن یک راه حل سیاسی برای بحران سوریه به بحث و تبادل نظر پرداخت. برخی خواستار حذف ایران از کنفرانس ژنو II هستند چون تهران و متحد آن ، یعنی حزب الله، در جناح اشتباه موضعگیری می کنند . اما در این مناقشه دو جناح مشخص وجود ندارد. در سوریه جهادگران افراطی و تروریست ها وارث و متحد فطری اسامه بن لادن و القاعده هستند. آنها به مناطقی که به اصطلاح "آزاد "می کنند ، حکومت اسلامی را تحمیل می کنند و در عراق و لبنان و در سوریه  تروریسم را احیا کرده اند. بمب گذاری در سوریه به احتمال زیاد به خاطر کمک به جنبش خود آنهاست. هر تلاش دیپلماتیکی باید شامل فشار بر قطر، عربستان سعودی و ترکیه برای فعالیت هر چه بیشتر و جدی تر با هدف جلوگیری از هجوم تروریست ها به سوریه باشد، که در حال حاضر خط مقدم جهاد جهانی ، و بزرگترین تهدید برای منافع آمریکا و متحدانش در منطقه است. اما اول از همه ، ایالات متحده باید با ایران گفتگو کند . شما به جای تبانی با دوستانتان با دشمنان خود صلح کنید. قطعا رویه هایی برای ایجاد روابط حسنه وجود دارد. تصور کنید اگر ایران از دولت نخست وزیر نوری المالکی و رئیس جمهور حامد کرزی پشتیبانی نمی کرد در عراق و افغانستان اوضاع چقدر بدتر می شد . از این طرف، اوباما از خود اختیاری برای استفاده از زور در سوریه ندارد. نظرسنجی رویترز نشان می دهد که تنها 9 درصد از آمریکایی ها از اقدام نظامی حمایت می کنند و 60 درصد با آن مخالفند . اگر از سلاح های شیمیایی علیه غیر نظامیان سوریه استفاده می شود این ارقام به 25 ٪ موافق ، و 46 ٪ مخالف می رسد. اگر اوباما ، قصد دارد از اوضاع آشفتۀ شرق میانه دور بماند، باید از راه حل های دیپلماتیک بهره بگیرد. استفاده از فشار نظامی هدف نیست یک وسیله است ، و باید به عنوان بخشی از یک استراتژی گسترده تر برای پایان دادن به جنگ سوریه تلقی شود . برای مثال، استفاده از نیروی هوایی ناتو علیه نیروهای یوگسلاوی در جنگ کوزوو ،همراه با بکار گیری نوعی دیپلماسی محکم و روشن، با مشارکت روسیه، در قبال اسلوبودان میلوسویچ، رئیس جمهور سایق -قبل و بعد از عملیات ناتو بود. اگر قرار دیپلماسی در جان بی رمق سوریه روحی تازه بدمد و اوضاع را بهبود بخشد و آنگونه که پیش بینی شده کار به تلفات موشکی نیانجامد، واشنگتن باید برگ برندۀ مسکو و تهران را در اختیار داشته باشد. در غیر این صورت ، ایالات متحده در میان اوضاع نابسامان خاورمیانه خود را بر پرتگاهی به مراتب لغزنده تر و حتی عمیق ترخواهد یافت.