خوشگل‌ها در سینما نمی‌مانند/در روستا زندگی می‌کنم/اجناس را با ما دو برابر حساب می‌کنند/دوست داشتم نقش منفی بازی کنم

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی بیرجند رسا به نقل از فارس، امیرحسین صدیق بازیگر سینما ، تئاتر و تلویزیون متولد 51 نیشابور است و دل پری از عرصه بی وفا و بی ثبات هنر دارد. او اگرچه در زمینه بازیگری موفق بوده است اما گمان می کند شاید اگر به سمت هنرهای دیگر می رفت و یا در کشور دیگری همین بازیگری را پیش می گرفت به مراتب موفق تر از حال حاضر بود. او در این گفت و گو صادقانه نظراتش را مطرح کرد و از این بابت گپ و گفت ما با او خواندنی شده است. البته صدیق از ما خواست اگر امکان دارد مصاحبه را بعد از تنظیم ببیند ولی خبرنگار ما بعد از مدت زیادی پیگیری موفق به پیدا کردن وی نشد و با پیامکی به وی اعلام کرد که مصاحبه منتشر خواهد شد.   متن گپ و گفت خودمانی فارس با صدیق را در ادامه سلسله مصاحبه ها با هنرمندان سینما در زیر بخوانید: * خودتان را معرفی کنید. امیرحسین صدیق هستم. * اگر بازیگر نبودید دوست داشتید چه کاره می شدید؟ نجار، مجسمه ساز،‌ نقاش. در همه این زمینه ها استعداد داشتم و اگر در این حوزه ها ادامه می دادم شاید موفق تر از الان بودم. * دوست دارید با چه کارگردانی کار کنید که تا به حال کار نکرده اید؟ داریوش مهرجویی را تا سال 78 تا «هامون»‌ به شدت دوست داشتم، مسعود کیمیایی را تا دهه 70 و کیانوش عیاری را تا قبل از اینکه در سریال «هزاران چشم» بازی کنم که البته بعد از همکاری پشیمان شدم. ولی در کل دوست دارم که با فیلمسازان جوان کار کنم. * دوست داشتید چه نقشی را بازی کنید که بازی نکرده اید؟ نقش های منفی را دوست داشتم که یکبار بازی کردم. در کل نقش هایی که دور از شخصیت خودم باشد را دوست دارم. * آیا بوده بعد از سالها از نحوه بازیتان خجالت بکشید؟ خجالت نه! ولی کار بد زیاد داشتم که وقتی بعد از سالها به آن نگاه کردم گفتم ای کاش این‌طور نمی‌شد. ولی من در آن برهه زمانی همه تلاشم را کرده بودم و در ضمن یک سریال یا فیلم سینمایی کاری گروه است و به قدرت و ضعف یک نفر وابسته نیست. * در بازیگری الگوی خاصی داشتید؟ نه. اگر از کسی بازی خوبی ببینم با دقت نکات مثبت آن را در ذهنم نگه می‌دارم و اگر در نقشی فرصتش پیدا شود از آن استفاده می کنم. * فکر می‌کنید رابطه مردم با سینما بهتر است یا تلویزیون؟ تلویزیون. چون هم رایگان است هم فراگیر است و به راحتی در خانه همه پیدا می شود. ولی از نظر کیفی از سطح خوبی برخوردار نیست و واقعا مخاطب را سرگرم نمی کند. * به نظر شما دستمزد بازیگران منصفانه است؟ نه! اول باید ببینیم به نسبت چه مشاغلی می سنجیم. اما به نظر من در هر صورت ارقام عادلانه ای نیست و خیلی کم است. شاید برای یک پروژه در کوتاه مدت رقم زیادی باشد اما آنها همه ماه های سال را سر کار نیستند و فروشندگان هم همه اجناس را با آنها 2برابر حساب می‌کنند. * برخی‌ها درباره دستمزد بازیگران جدید اعتراض دارند، این اعتراض ها چقدر بجاست؟ سینما و بازار آزادش مخاطب خاصی دارد که باید کاری را بپسندد تا دستمزد بالای بازیگرانش را معقول بداند. سینما بازار عرضه و تقاضاست و اگر کسی این بازار را بشکند عیبی ندارد و تصمیم با تهیه کنندگان است که برای فیلمشان به یک بازیگر حرفه ای پول بدهند یا از بازیگران آماتوری استفاده کنند که حاضرند پولی را هم به تهیه کننده پرداخت کنند.  الان دستمزدهای تلویزیون به مراتب وحشتناک تر شده و 3 یا 4 بازیگر هستند که همیشه در همه سریال ها هستند و پول خوب می گیرند و نمی دانم چه کسانی درباره حضور آنها تصمیم می گیرند! * آیا پول بازیگران از پارو بالا می‌رود؟ فقط پول فوتبالیست ها که مستقیما از بیت المال تغذیه می کنند از پارو بالا می رود. ما فقط به خاطر زرق و برق اسممان مجبوریم پول بیشتری خرج کنیم. حالا دیگر نه تنها هندوانه فروش ها هم از ما پول بیشتری نسبت به سایرین می گیرند بلکه دولت هم توهم ثروتمندی ما را دارد. من مدت هاست یک پرونده مالیاتی به مبلغ 2میلیون تومان برای فیلم «میم مثل مادر»‌ در اداره مالیات دارم. من در آن فیلم نقش کوتاهی داشتم که فقط به عشق مرحوم ملاقلی پور بازی کردم و قراردادی با منوچهر محمدی نبسته ام . اصلا هم یادم نیست که پولی برای آن نقش گرفتم یا نه. حالا بعد از اینهمه سال باید مالیات قرارداد نبسته و پول نگرفته را به دولت بدهم. آن هم 2میلیون تومان! * بازیگران ما چقدر به مبانی نظری بازیگری تسلط دارند؟ من به کلاس بازیگری و دانشگاه سینما رفتن اعتقاد زیادی ندارم. به نظر من بخش اعظم بازیگری به جوشش هنری و استعداد ذاتی مربوط است. استعدادی که اگر وجود داشته باشد باید در راستای دانشگاه و کلاس و کار عملی و تئاتر هدفمند شود و در مسیر درست قرار گیرد. * برخی عنوان می‌کنند که مانکن‌های خوش چهره جای بازیگران واقعی را گرفته‌اند. به نظر شما رابطه چهره با سینما چیست؟ من مخالف حضور چهره ها نیستم. در همه دنیا در دوره های مختلف خوشگل ترها بازار را نگه داشته اند زیرا یک سری از فیلم ها خواه نا خواه نیاز به چهره دارند تا توجه قشر نوجوان و جوان را به خود جلب کند و آنها را به سینما بکشاند. اما متاسفانه در کشور ما وقتی چیزی ناگهان مد می شود بدون توجه به جوانب و شرایطش مرتب از آن استفاده می کنیم . مثلا وقتی در سینما فلان تیپ چهره و فلان رنگ چشم مد شد ما بدون توجه به ظرفیت های بازیگری آن افراد در همه ژانرها و نقش های مختلف از آن استفاده می کنیم تا تکراری شود و خوب نفروشد. بعد سراغ یک سری چهره دیگر می رویم . از جهت دیگر خود این چهره ها به دلیل پرکار بودن و روی بورس بودن هیچ وقت به فکر ارتقاء خودشان نیفتادند به همین دلیل در تاریخ سینما ماندگار نشدند و کارکردهای کوتاه مدت داشتند. * آیا بازیگران با رسیدن به دوره پیری تمام می‌شوند؟ متاسفانه در ایران بله. ولی در همه جای دنیا با رسیدن به سن پیری تازه پخته می شوند و حتی درسن 90سالگی چه بازی های قوی و کارآمدی از خود نشان می دهند. * فیلمفارسی چیست؟ چاقو دست زنجان،‌ کلاه شاپو ،‌ شالگردن سفید، رقاصه در کاباره! * چقدر به سالمندان هم صنف خود سر می‌زنید؟ در حد اینکه سر کار آنها را ببینم و کمی قبل و بعد هر پروژه باهم تماس تلفنی داشته باشیم زیرا شرایط زندگیم اجازه نمی دهد که دائم به آنها سر بزنم. ولی همیشه سر هر کاری که می روم به فراخور پذیرش تهیه کننده و کارگردان آنها را معرفی می کنم و سعی می کنم به آنها نان برسانم. * چرا اغلب مراسم‌های تشییع هنرمندان خلوت است؟ به دلیل اینکه مراسم پیرترها درست اطلاع رسانی نمی شود وگرنه اگر مردم بدانند جایی بازیگرهای جوان و چهره می آیند حتما همه هجوم می آورند و آنجا را رونق می دهند . مثلا یادم نمی رود که تشییع جنازه سروش خلیلی چقدر بد اطلاع رسانی شد و چقدر سوت و کور برگزار شد. * چرا زندگی شخصی تعداد قابل توجهی از بازیگران دچار مشکل می‌شود؟ شکل کلی زندگی هنرمندان به دلیل مشخص نبودن ساعت کاری و محل کار و ثبات درآمد مانع از یک زندگی خوب می شود اما اگر درک مقابل وجود داشته باشد می توان نمونه های موفقی را هم پیدا کرد. من شاهد ازدواج دوستان زیادی مثل شقایق فراهانی ،‌ سحر ولدبیگی ،‌ افسانه چهره آزاد و غیره بودم که زندگی موفقی دارند. البته زندگی شخصی خانم های هنرپیشه به مراتب بهتر از زندگی آقایان است. * دوست داشتید در هالیوود بازی می‌کردید؟ بله. حداقل آنجا پولم را می گرفتم. آنجا مزه واقعی سینما را می چشیدم. سینما یک هنر وارداتی است که ما مثل همه چیزهای وارداتی از آن درست استفاده نمی کنیم و فقط ادایش را در می آوریم و حتی ادای درستی هم در نمی آوریم. گاهی فکر می کنم اگر در سینمای هند،‌عراق یا پاکستان بازیگری می کردم الان آدم راحت تری بودم و با حرص خوردن کمتر زندگی بهتری داشتم. * چرا در بین مردم این اعتقاد وجود دارد که بازیگران تقیدات مذهبی و اخلاقی ندارند؟ نه. این اصلا صحت ندارد. من همکارانی رو می شناسم که گاهی خودم از سطح تقیدشان تعجب می کنم. ولی این دیدگاه به 2دلیل در بین مردم جا افتاده است. یکی اینکه کلیشه های سینمای غرب بر آزادی و بی قید و بندی است و همین مقایسه ما با آنها این تفکر را شکل می دهد. دوم اینکه چون نگاه هنرمندان به دنیای اطراف متفاوت است رنگ شرک و کفر می گیرد. اما هر هنرمندی موظف است که به جهان اطرافش نگاه متفاوتی داشته باشد. * چرا فیلم‌ها با ژانر دفاع مقدس مورد توجه مردم قرار می‌گیرد؟ زیرا سفارشی ساخته می شود. زیرا در ممیزی هایمان تصمیم داریم همه جبهه ای ها را قدیس و مطهر و همه عراقی را احمق نشان دهیم و این کلیشه ها دیگر در ذهن مخاطب جایی ندارد و آنها را پس می زند. * اگر روزی علیه ایران جنگ شود، شما برای دفاع شرکت می‌کنید؟ من کلا به جنگ علاقه زیادی دارم. ولی حضورم در جنگ به عوامل مختلفی بستگی دارد. اگر در مقابله با اعراب باشد حتما شرکت می کنم. * چرا هنرپیشه‌های هالیوود همه جا مثل سومالی در سیاست های خارجی شرکت دارند ولی هنرپیشه های ما نیستند؟ در کشورهای جهان چندمی مثل ما شرکت هنرمندان در سیاست جواب نمی دهد. سیاست گذاری جامعه ما اجازه چنین اظهار نظر به هنرمندان نمی دهد. * چقدر از اجناسی که مصرف می‌کنید ایرانی است؟ من تا چندسال پیش روی جنس ایرانی خریدن تعصب خاصی داشتم ولی بعد که قیمت ها روز به روز گران تر شد و کیفیت ها کمتر تعصبم را از جنس ایرانی برداشتم و روی نخریدن کالای چینی گذاشتم. * بحث فساد در سینما موضوعی است که بازیگران زیادی درباره آن صحبت کرده‌اند، این موضوع چقدر صحت دارد؟ در هر محیطی امکان فساد وجود دارد ولی من شخصا به نکته ای که گفتید برخورد نکردم. شاید این اتفاق در رده های پایین تر مثلا بین سیاه لشکرها برای رسیدن به سینمای حرفه ای باشد،‌ اما معضل شایع و فراگیر سینما محسوب نمی شود. * اگر یک میلیارد پول داشتید با آن چه می‌کردید؟ یک آپارتمان درتهران می خریدم. که وقتی در محل زندگیم در روستای کمرد پردیس بومهن گازوئیل نمی دهند و موتورخانه خاموش می شود، جایی در تهران داشته باشم! * آخرین کتابی که خواندید که می‌توانید به مردم پیشنهاد بدهید؟ «سالار مگس ها» که داستان یک گروه نوجوان برای سفر به جزیره ای زیباست. * بزرگترین آرزوی شما چیست؟ سلامتی و خوشحالی اطرافیانم که دوستشان دارم. چند اسم و کلمه را نام میبریم و احساستان را در باره آنها بگوئید:   عزت الله انتظامی؟ استاد بداخلاق علی نصیریان؟ آقای محترم محمد علی کشاورز؟ ماشاا... نیوشا ضیغمی؟ ذهنیتی ندارم شهرت؟ ظرفیت سینمای ایرانی؟ موفقیت بین المللی ، عدم اقبال داخلی شریفی نیا؟ چی بگم که به کسی برنخورد!! هالیوود؟ «برفوش» دفاع مقدس؟ کاش انحصاری نبود بهترین فیلمی که دیده‌اید؟ «میتینگ» بدترین فیلمی که دیده‌اید؟ هر فیلمی که احمدپورمخبر و خاله قزی و علی صادقی و امثال آن در بازی کنند. جایی که به شعورتان توهین شده است؟ بعضی مواقع در سیاست. بدترین صحنه از فیلمی که دیدید؟ صحنه ای در زیر گذر مترو با بازی مونیکا بلوچی در فیلم «بازگشت ناپذیر» تا بحال حسودی کردید؟ فراوان. هر وقت بیکار می شوم حسودی می کنم. مهم‌ترین اتفاق جهان؟ خوبی. اتفاقی که این روزها کم می افتد. مهمترین اتفاق ایران طی سال‌های اخیر؟ انتخاب آقای روحانی صلح؟ سفید خانه سینما؟ عجیب ولی واقعی.