لبیک یا حسین(ع) یعنی نَفَس کشیدن.

در جهانی که سینه های مظلومان آن از تیرگی های زمان به تنگ آمده است، و بیشتر از همه آنهایی که در کشورهای مدعی تالیف آزادی زندگی می کنند و صدای آزادی خواهیشان قرن هاست که با باروت و سرب داغ در تن مردمان شیحه می کشد، بطوریکه در این جهان همه انسان های مظلوم عالم «نمی توانند نفس بکشند»؛ این فریاد آزادمندانه «هل من ناصرا ینصرنی» است که از دالان زمان تَن به تَن با صدایی رسا به گوش خلایق زمزمه شده و حجتی با طعم «راه راست» را بر همگان تمام می کند.

و در این میان آنان که طالب عروج به قله های کمال برای استنشاق نفحات روح بخش زندگی هستند در اربعین سید و سالار شهیدان، اباعبدلله الحسین (ع)، که از عاشورای هر روزه وجودشان می جوشد با پای دل قدم به جاده ای نهاده اند که شریان اسلام از آن جریان، آبیاری می شود تا این بار نه با نامه که با قدم های مستحکم خود لبیک بگویند به همه معروف هایی که به آن امر شده اند که معروف ترین آنها نهی از منکر است؛ لبیک بگویند به مبارزه با همه زورگویی هایی که خِرخِره ی بشری را می فشارد؛ لبیک بگویند به مبارزه با همه تبعیض هایی که رنگ و لعاب آدمی را چرتکه می اندازد؛ لبیک بگویند به مبارزه با همه خودخواهی ها و طمع های بی حد و سیری ناپذیر؛ لبیک بگویند به بودنی از جنس «اهلا من العسل» و لبیک بگویند به دستانی که منتظر است.